جهان بدبخت!!

تقدیم به امین به خاطر احتیاجات ذهنش !!!

همیشه دنبال بهانه بوده ام که بی پروا ببینمش...حتی از دور!!

تا از دور نزدیک شود و نگاهم کند و من خیس و تبدار نگاهش بمانم...

حتما صدایم کرده بود که از خواب پریدم!!

اینجا روی سایه او عکس پرواز می کشم...بزرگتر که شدم خواهم پرید! نه؟...

پشت کاغذ ریز می نویسم که برای دیدنش بهانه نمی خواهم...برای شنیدنش حسرت نمی خواهم و برای دوست داشتنش پای چوبین استدلال!...

بغض که می کنی یعنی هستی!!

پرده را می کشی...جهان کور می شود...نفس و ترس از جفت بودن ما وحشت می کند و جهان منع شده از تماشای ما ، له له می زند کنار پنجره...

جهان ترسو! جهان بدبخت!